In de zomer van 2015 was ik voor het eerst een week lang op een gitaarworkshop in Frankijk.
In de maanden voorafgaand aan deze workshop had ik na lang wikken en wegen besloten dat ik ging stoppen met gitaarlessen bij een docent van wie ik al geruime tijd les had. Ongetwijfeld had ik nog heel veel van hem kunnen leren, maar voor mij werd steeds duidelijker dat zijn manier van lesgeven niet zo goed bij mij paste.
En misschien paste ook datgene wat hij mij wilde leren wel niet bij mij… Voordat ik echter tot inzicht kwam, had mijn motivatie en ook mijn zelfvertrouwen al een flinke knauw opgelopen.
Met die demotivatie in mijn hoofd kwam ik aan in een gemoedelijk gehucht nabij Cognac. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat werd wer muziek gemaakt. Soms alleen, soms met anderen. Als vroege vogel was ik meestal de eerste die al om half 8 ’s ochtends de gitaar oppakte en onder een boompje ging zitten spelen. Anderen gingen door totdat ik al lang en breed op bed lag.
Tussen de zonnebloemen, in de studiezaal, met zijn allen aan tafel. En de docent, de Italiaans/Amerikaanse Peppino d’Agostino vertelde veel over gitaarspelen, over zijn ervaringen en de lessen die hijzelf had geleerd en nog steeds leerde.
Zes gitaristen uit verschillende landen en 1 docent. Elke deelnemer had een andere achtergrond, verschillende interesses en eigen ideeën over wat ze wilden leren. De een wilde vooral nieuwe technieken leren, de ander wilde een arrangement maken of zelf muziek componeren.
Ook ik had zo mijn ideeën over wat ik er wilde leren: eigenlijk wilde ik “alles.” Het liefst deed ik met iedereen mee. Ik wilde leren vrij te spelen, te improviseren. Mooie, “chique” akkoorden stonden op mijn wensenlijstje. Maar wat me uiteindelijk het meest is bijgebleven, is een van de opmerkingen die de docent tijdens een van de lessen maakte.
Hij zei dat je als muzikant moet leren om zowel speler als luisteraar te zijn.
Het was maar een eenvoudige opmerking, bijna tussen neus en lippen door. Maar voor mij ging er een wereld open. Al die tijd was ik zo gefocust op leren, leren, leren, dat ik steeds minder was gaan luisteren.
Toen ik het probeerde, merkte ik dat ik niet alleen mooier en met meer gevoel ging spelen, maar ook dat ik er zelf veel meer plezier aan beleefde. Ik begon weer te genieten van het maken van muziek en de klank van mijn gitaar. En de motivatie was terug!